مهربان  

آنقدر شاعرم امشب که فقط 

سایه مهرتورا کم دارم  

باتو هستم

ای سراپا احساس

خون تو در رگ من هم جاریست ،

جنس ما جنس بلد بودن کانون گل است

زندگی جای هدر دادن فرصتها نیست ،

مهربان

سبد معذرتم را بپذیر ؛

خوب می فهمم اگر در باران ،

چتر خود را به کسی بخشیدم؛

توشه رفتنم از لطف خدا آکنده ست

خوب میدانم اگر جای توپیشم خالیست ؛

حکمتی در کارست

مهربان

سبد معذرتم را بپذیرکار کودک این است ؛

اولش حرف زند ، به تامل بنشیند بعدش

آنقدر شاعرم امشب که فقط ؛

بیستون کم دارم ،

تیشه عاقبتم را بدهید

آنقدر ساده سخن میگویم ؛

که اگر یکنفر از کوچه دل درگذرد ،

دل و دلداده روی هم بیند

مهربان

ساعت الآن دقیقا خواب است

- و من و پهنه کاغذ بیدار

روی تو در نظرم نقش نخست ،

و خدا شاهد دیوانگی بنده بازیگوشش

و خود او می داند ؛

که دلم آنقدر آغشته به توست ؛

که اگر از صف فردوس برین ،

طیفی اندازه صد نور میسر سازد

من به آن طیف نبخشم ، دانه ای از مویت

مهربان

بازهم ،

سبد معذرتم را بپذیر

آنقدر شاعرم ازتو که نمیدانم کی ،

واژه ات راهی شعرم شده است

لحظه ای گوش بکن ،

یک موذن مست است

آنقدر خوب اذان میگوید ،

گوئی او عکس خدا را دیده

خوش بحالش اما ؛

طرح زیبای خدا را گاهی ،

می توان در پس سیمای عزیزی جوئید

مهربان

دیر زمانی ست که من این مسئله را فهمیدم ؛

مهربان

آنقدر شاعرم امشب که دلم ،

از پس سینه برون آمده باز

او نگاهش به من است

من نگاهم به قدم رنجه تو

آنقدر شاعرم امشب که فقط ،

روح روحانی تو حال مرا می فهمد

مهربان

عاشقی ؛ بارش احساس به روی ذهن است

عاشقی ؛ لمس خدا با چشم است

عاشقی ؛ مظهر نو بودن دل ، در حیات ازلیست

ومن امشب از عشق ، بخود می پیچم

مهربان

ثروتی بیش به من داده خدا

از سر کودکی من بگذر ،

باید آرام به سجاده تعظیم روم ،

شعرم آخر شده ، انگار زمان وصل است

" به خدا می دهمت عاریه وار ،

آری عاشق شده بودم این بار

چرا بعضی برای عشق ؛ دلهاشان نمی لرزد ؟

چرا بعضی نمی دانند که این دنیا

به تار موی یک عاشق نمی ارزد ؟

چرا بعضی تمام فکرشان ذکر است

و در آن ذکر هم یاد خدا خالیست ؟

و گویی میوه اخلاصشان کال است

چرا شغل شریف و رایج این عصر رجالیست ؟

چرا در اقتصاد راکد احساس این مکاره بازاران

صداقت نیز دلالیست ؟

نه دررفتن حرکت بود

نه درماندن سکونی.

شاخه ها رااز ریشه جدایی نبود

و بادسخن چین

بابرگها رازی چنان نگفت

که بشاید.

دوشیزه ی عشق من مادری بیگانه است

وستاره پرشتاب

ازگذرگاهی مایوس

برمداری جاودانه می گردد

احمد شاملو 

گاه گاهيست در اين تنهايی

قفس مرغ دلم ميشکند

دل رنجيده و آزرده من از غم جور زمين پر درد است



با نوايی آرام از خودش می پرسد :

« که چرا ، سهم من از اين همه دنيا اين است.....! ؟ »

قفسی تار وسياه ،بغض و طوفان صدايی در راه

و سکوتی مبهم.......!

همه جا سرد وکبود،همه جا رنگ و ريا ،همه درگير خودند ، آدمک ها بيمار.



رخوتی جانفرسا ميدود در جانم

کوره راهی تاريک در پس اين شام است .

چه درازاست امشب ، خسته ام از همه کس

خسته ام از همه عالم و آدم امشب .



چقدر فاصله مانده به سحر ؟ چه کسی می داند ؟



می روم از پس هيچ ، می روم در پی باد ، چون نهالی بی جان ،

در مسيری خاموش ، درشبی خوابيده .....

کاش می دانستم من به دنبال چه ام....؟

 باز دلم يگويد : «من به دنبال سحر ميگردم ،

تا که شايد ببرد از دوشم ،بار سنگين غم شب ها را . »

- جانم از عشق تهی ،دلم از تاول و درد لبريز است .



عده ای می گويند : « با ورود عشق است که سحر می رويد . »



چه کسی می داند ؟



در شب قيراندود ،که زمان خوابيده، من ودل بيداريم ، من و دل تنهاييم .

مردمان غرق خوشی ، پای کوبان و رها،از غم جور زمين ، و نقابی در رو........

- که نمايان نشود چهره منفور وجود .

و بگويند با خود که همه خوبيم ، خوب .

چه کسی می داند ؟

پشتآن نقش ونگار ، چه کسی خوابيده .



طرحهايي زيبا ، چهره هايی خندان

صورتک ها همه دوست ، مهربان و آرام



تو به خود پاسخ ده : چقدر فاصله است از تو تا آن طرحی که سحر گاهان می زنی بر صورت ...؟

........

دل من می خواهد سحری را بيند که همه خود هستند ، نه نقابی زيبا .

سحر من اين است .....!



دل رنجيده من باز هم میپرسد :

« می رسد اين سحر از پشت شب تار و کبود ؟

می رسد آن روز ؟ »

....

تو در اين باره چه می گويی...! ؟

چه کسی می داند؟

........

چه دراز است امشب .

خسته ام از همه کس ، خسته ام از همه عالم و آدم امشب .

همه در خواب شبند ، همه فارغ ز خيال

من ودل بيداريم ، من و دل تنهاييم ،

و « ستاره » که ندارد سويی در شب تار دلم .

چه کسی می داند ؟

دیرآمدی عزیز شب پیش مرده ام

چندین هزار مرتبه در خویش مرده ام

هیچ آتشی به کلبه متروک من نماند

عمری ست زیر پنجه تشویش مرده ام

این بار چندم است که تشییع می شوم

از سالیان دور کم و بیش مرده ام

عنوان پوچ « زندگی شاعرانه» را

بر خویش بسته قافیه اندیش مرده ام

شعرم شناسنامه عشقم قبول کن

برگی ست سبز، تحفه درویش، مرده ام

از دورها سیاهه ارواح می رسند

لب وا کنم به فاتحه خویش مرده ام

گر تو آزاد نباشی نه همين غمكده، اي مرغك تنها قفس است

گر تو آزاد نباشي همه دنيا قفس است

تا پر و بال تو و راه تماشا بسته است

هر كجا هست، زمين تا به ثريا قفس است

همه شب با دلم كسي مي گفت

سخت آشفته اي زديدارش

صبحدم با ستارگان سپيد

مي رود مي رودخدا نگهدارش

من به بوي تو رفته از دنيا

بي خبر از فريب فردا ها

روي مژگان نازكم مي ريخت

چشمهاي تو چون غبار طلا

تنم از حس دستهاي تو داغ

گيسويم در تنفس تورها

مي شكفتم ز عشق و مي گفتم

هر كه دلداده شد به دلدارش

 ننشيند به قصد آزارش

برود چشم من به دنبالش

برود عشق من خدا نگهدارش

آه اكنون تو رفته اي و غروب

سايه ميگسترد به سينه راه

نرم نرمك خداي تيره ي غم

مي نهد پا به معبد نگهم

مي نويسد به روي هر ديوار

آيه هايي همه سياه سياه

  حالا که رفتنی شدی سفر بخیر عزیزم

پشت سرت به جای اشک یه کاسه آب می ریزم  

این آخرین خواهشمه مواظب خودت باش

اونی که جام و می گیره جوونی تو بزار پاش

اسم من و جلوش نیار، بهوونه ای نگیره

بهش بگو دوستت دارم بزار برات بمیره

عکس من و پاره بکن یه وقت اون و نبینه

خجالت از چشام نکش، که عاشقی همینه

سلام الآن 15دقیقه س که قدم توسال 92گذاشتیم امیدوارم

همتون سال جدیدودرکنارکسایی که دوسشون داریدودوستون

دارن آغازکرده باشید.

بر آن فانوس که‌ش دستی نیفروخت
بر آن دوکی که بر رَف بی‌صدا ماند
بر آن آیینه‌ی زنگاربسته
بر آن گهواره که‌ش دستی نجنباند

بر آن حلقه که کس بر در نکوبید
بر آن در که‌ش کسی نگشود دیگر
بر آن پله که بر جا مانده خاموش
کس‌اش ننهاده دیری پای بر سر ــ

بهار ِ منتظر بی‌مصرف افتاد!

به هر بامی درنگی کرد و بگذشت
به هر کویی صدایی کرد و اِستاد
ولی نامد جواب از قریه، نز دشت.
نه دود از کومه‌یی برخاست در ده
نه چوپانی به صحرا دَم به نی داد
نه گُل رویید، نه زنبور پر زد
نه مرغ ِ کدخدا برداشت فریاد.

به صد امید آمد، رفت نومید
بهار ــ آری بر او نگشود کس در.
درین ویران به رویش کس نخندید
کس‌اش تاجی ز گُل ننهاد بر سر.

کسی از کومه سر بیرون نیاورد
نه مرغ از لانه، نه دود از اجاقی.
هوا با ضربه‌های دف نجنبید
گُلی خودروی برنامد ز باغی.

نه آدم‌ها، نه گاوآهن، نه اسبان
نه زن، نه بچه... ده خاموش، خاموش.
نه کبک‌انجیر می‌خوانَد به دره
نه بر پسته شکوفه می‌زند جوش.

کسی پیدا نشد غم‌ناک و خوش‌حال
که پا بر جاده‌ی خلوت گذارد
کسی پیدا نشد در مقدم ِ سال
که شادان یا غمین آهی بر آرد.

غروب ِ روز ِ اول لیک، تنها
درین خلوتگه ِ غوکان ِ مفلوک
به یاد ِ آن حکایت‌ها که رفته‌ست
ز عمق ِ برکه یک دَم ناله زد غوک...

بهار آمد، نبود اما حیاتی
درین ویران‌سرای محنت‌آور
بهار آمد، دریغا از نشاطی
که شمع افروزد و بگشایدش در

مرا بر قله فردای خود بنگر

مرا در اوج احساست تماشا کن

و یا در عمق افکارت بیاد آور

که امشب آسمانِ  دیده ام ابریست

من امشب شوق مرموزی به دل دارم

میان تنگ راه کوچه قلبم

صدای پای مغروری

به روی سنگفرش سینه ام جاریست

و می دانم که تنها این توهستی

تک سوار ِ دشت ِ مخملگون ِ رویایم

تویی خورشید زر پوش حریم گرم فردایم

بیا امشب دمی با ما نشین و رونق بازار سرد جانفروشان شو

بیا اینک شراب خنده ات را در میان ساغر خاموش من افشان

که امشب سخت سرمستم.......

بگو خورشید دردت را

مرا سنگ صبور عقده هایت کن

بگو بر من چه دیدی  از پس دیواره آن ابر سرگردان

چه را بازیچه دیدی بی سبب در  دست آفت بار یک انسان

چه دیدی در میان این همه زیبایی وزشتی

که چشمانت غم آلودست

من اشک حسرتت را از میان توده های غصه می بینم

من آهنگ غروبت را

بر این آشفته بازار سیه خیمه

غمین و خسته می بینم

فراوان دیدمت خورشید

به پشت تکه ای ابر سیه ، پیوسته می گریی

و می گویند باران است

ساده اندیشان سنگین دل

کسی قدر سرشکت را نمی داند

کسی چشمان خیست را نمی بیند

چرا همواره چشمان تو باید شاهد این دردها باشند

چرا باید لبانت بسته از این گفته ها باشند

من امشب تا سحر یاد  توام پیوسته می گریم

بگو خورشید دردت را

که نزدیک است کوچ شب

بگو خورشید.....

عید آمد و ما خانهء خود را نتکاندیم
گردى نستردیم و غبارى نفشاندیم

 دیدیم که در کسوت بخت آمده نوروز
از بیدلى او را ز در خانه براندیم

 هر جا گذرى غلغلهء شادى و شور است
ما آتش اندوه به آبى ننشاندیم

 آفاق پر از پیک و پیام است، ولى ما
پیکى ندواندیم و پیامى نرساندیم

 احباب کهن را نه یکى نامه بدادیم
و اصحاب جوان را نه یکى بوسه ستاندیم

من دانم و غمگین دلت، اى خسته کبوتر
سالى سپرى گشت و ترا ما نپراندیم

 صد قافله رفتند و به مقصود رسیدند
ما این خرک لنگ ز جوئى نجهاندیم

 مانندهء افسونزدگان، ره به حقیقت
بستیم و جز افسانهء بیهوده نخواندیم

 از نه خم گردون بگذشتند حریفان
مسکین من و دل در خم یک زاویه ماندیم

 طوفان بتکاند مگر "امید" که صد بار
عید آمد و ما خانهء خود را نتکاندیم

 اخوان ثالث

 جوانـیم جوانی گم کرده شباب ندیده به شــیبی رسیده ،

غریقـــی در یـَمِ غـــم

مسافـری پاشکسته در سنگــلاخ و کویر ناکامــیها ،

مُقـــصری در وادی حـــسرت ،

مُخـَـفِلی در عـــذاب و اسـرت ،

و سَفــیهی در سفــینه جهــالت ،

گلبرگ احساسم در کاسه تنهایی در فشار است

وسعادت موهوم در پیچ و تاب اندیشه ام محو

گنجشـک بال نگشوده خیالم در پنـجه شاهیــن مقـدرات تسلیم

مرا دیگر نه نگهت بوستان خوش است و نه محفل دوستانم آرزوست

نه خــریدار کـالایی هسـتم و نه خــراب از نعـمت هســتی

نه مـال اندوزی رباخـــوار و سفــته بازم 

ونه تبرزین بی نیازیم سینه فضا را می شکافد

نه سجـاده نشین محراب عبودیتم و نه دُردی کش کوی خـرابات

شبحــی سرگردان همچو کوران

شــبان و روزان یـــکسان

وخاکسـتر نشین نامـرادیها