قایقی کاغذی میسازم و به آب می اندازم میخواهم سوار بر زورق کاغذی ام به سوی تو بیایم ازراه رودی که از چشمه ی چشمان من به دریای دل تو میریزد
|
اینروزها حالم .... هوای درهمی دارد
اعماقِ ابیاتِ غزلهایم غمی دارد
بیهوده سو سو میزنم تا مَرزِ خاموشی
در سینه ام غم جایگاهِ مُحکمی دارد
از درد گُفتم هیچکس نشنید حرفم را
شاید که اشعارم زبانِ مبهمی دارد
با واژه ها درگیر و با خود نیز درگیرم
اندیشه هایم راهِ پُر پیچ و خَمی دارد
مُهرِ سکوتی بر لبانم نقش خواهد بست
وقتی که این فریاد تاثیرِ کمی دارد
باید بسازم یا بسوزم چاره ایی هم نیست
دنیای شعرم بعد از اینها عالمی دارد |
روی بومِ خاطرات با اشک و زاری میکِشم
دارم این تصویرها را یادِگاری میکِشم
یک قفس با میله هایی محکم و قفلی بزرگ
سرنوشتم را شبیهِ یک قناری میکِشم
با شکارِ واژه دارم صحنه سازی میکنم
با غزل تصویرِ مرگی انتحاری میکِشم
تازه می فهمم که منهای تو یعنی اعتیاد
روز و شب از دوریت دائم خُماری میکِشم
اعتیادم اعتیادی پیشِ پا اُفتاده نیست
هی به خود می پیچم و هی بیقراری میکِشم
پشتِ هَم سیگار, هی سیگار , هی سیگار , دود
زهرِ ماری را فقط از کم بیاری میکِشم
واسه درد من تو دنیا هیچ مرحمی نیست
تو رو دارم و ندارم این عذاب درد کمی نیست
این که سهم من نمیشی یه عذاب نا تمومه
مثل پرتگاهی می مونه که همیشه رو به رومه
زندگیم روی مداره بی قراری سپری شد
این طواف بی هیاهو قصه ی دربه دری شد
راه برگشتن ندارم به جنون کشیده کارم
ای همه دار و ندارم تو رو دارم یا ندارم؟!........
من بودم و تنهایی و یک راه بی انتها
یک عالم گله و خدایی بی ادعا
گم شده بودم میان دیروز و فردا
تا تو را یافتم.. با تو خودم را یافتم
صدایت در گوشم پیچید
نگاهت در چشمانم نقش بست
نشان دادی به من آنچه بودم
آری، با تو رسیدم من به اوج خودم
نامم را خواندی.. گفتی بارانم
بارانی شد دل و چشمانم
آری بارانی شدم تا ببارم
اما ای کاش بدانی تویی آسمانم
بی تو نه معنا دارد باران
نه معنا دارد خورشید و نه رنگین کمان
دسـت تـو و یـک غـروب آبـان کـافـی سـت
حـالا کـه دلـم گـرفـتـه، بـاران کـافـی سـت
مـثـل دوقـلـوهـای بـه هـم چـسـبـیـده
یـک چـتـر ، بـرای هـر دوتـامـان کـافـی سـت...
یاد من باشد فردا دم صبح
جور دیگر باشم
بد نگویم به هوا، آب ، زمین
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت
خانه دل بتکانم از غم
و به دستمالی از جنس
گذشت،
بزدایم دیگر
تار کدورت از دل
مشت را باز کنم تا که دستی
گردد
و به لبخندی خوش
دست در دست زمان بگذارم
یاد من باشد فردا دم صبح
به نسیم از سر صدق ، سلامی بدهم
و به انگشت نخی خواهم بست
تا فراموش نگردد فردا
*زندگی شیرین است، زندگی باید کرد*
گرچه دیر است ولی
کاسه ای آب به پشت سر لبخند بریزم شاید
به سلامت ز سفر برگردد
بذر امید بکارم در دل
لحظه را دریابم
من به بازار محبت بروم
فردا صبح
مهربانی خودم عرضه کنم
یک بغل عشق از آنجا بخرم
یاد من باشد فردا حتماً
به سلامی دل همسایه خود شاد کنم
*بگذرم از سر تقصیر رفیق*
بنشینم دم در
چشم بر کوچه بدوزم با شوق
تا که شاید برسد همسفری
ببرد این دل ما را با خود
و بدانم دیگر قهر هم چیز بدی است
یاد من باشد فردا حتماً
باور این را بکنم، که دگر فرصت نیست
و بدانم که اگر دیر کنم، مهلتی نیست مرا
و بدانم که شبی خواهم رفت
و شبی هست،
که نیست پس از آن فردایی
یاد من باشد
باز اگر فردا غفلت کردم
آخرین لحظه از فردا شب،
من به خود باز بگویم این را
مهربان باشم با مردم شهر
و فراموش کنم هر چه گذشت
وجـودم پـاره ای از شـب
دلـم تـنـهـاتـریـن پـایـیـز
بـسـاطـم بـقـچـه ی انـدوه
دلـم تـنـگ اسـت
دلـم انـدازه حـجـم قـفـس تـنـگ اسـت
صـدایـم خـیـس و بـارانـیـسـت
نـمـیـدانـم چـرا در قـلـب مـن پـایـیـز طـولانـیـسـت
نـمـیـدانـم چـرا در قـلـب مـن جـای کـسـی خـالـیـسـت
دلـم تـاریـک و بـی نـور اسـت
هـوا ابـریـسـت ، نـمـیـبـارد.
دلـم غـمـیـگـن و پـر بـغـض اسـت
نـگـاهـم سـرد و بـی روح اسـت
چـه شـد بـر مـن؟
چـرا ایـنـگـونـه ام در غـم؟
دلـم خـالـیـسـت و چـشـمـم پـر
ز بـغـض بـی کـسـی هـایـم
نـمـیـدانـم چـرا در قـلـب مـن پـایـیـز طـولانـیـسـت
نـمـیـدانـم چـرا در قـلـب مـن جـای کـسـی خـالـیـسـت
من باشم و تو باشی و باران ، چه دیدنی است
بی چتر حس پرسه زدن ها نگفتنی است
پاییز با تو فصل دل انگیز بوسه هاست
با تو صدای بارش باران شنیدنی است
ابری و چکه می کنی و مست می شوم
طعم لبان خیس تو الان چشیدنی است
خیسم شبیه قطره ی باران ، شبیه تو
تصویر خیس قطره ی باران کشیدنی است
این جاده با تو تا همه جا مزه می دهد
این راه ناکجای من و تو رسیدنی است
باران ببار ! بهتر از این که نمی شود
من باشم و تو باشی و باران ، چه دیدنی است !
باز پاییز است و آوای فرو افتادن هر برگ
باغ و باد و پچ پچ برگ چنار از دور
پنجه های التماس هر درخت خشک
آسمان و چشمه های فواره هایش کور
عصر و از آهنگ غم سرشار
باد و قیچی های ناپیدای او در کار
هر فرو افتادن برگی پیام مرگ
باز پاییز است و آوای فرو افتادن هر برگ
کـاش چـون پـایـیـز بـودم
کـاش چـون پـایـیـز خـامـوش ومـلال انـگـیـز بـودم.
بـرگـهـای آرزوهـایـم , یـکـایـک زرد مـی شـد,
آفـتـاب دیـدگـانـم سـرد مـی شـد,
آسـمـان سـیـنـه ام پـر درد مـی شـد
نـاگـهـان تـوفـان انـدوهـی بـه جـانـم چـنـگ مـی زد
اشک هایم همچو باران دامنم را رنگ می زد.
وه ... چـه زیـبـا بـود, اگـر پـایـیـز بـودم,
وحـشـی و پـر شـور ورنـگ آمـیـز بـودم,
شـاعـری در چـشـم مـن مـیـخـوانـد ...شـعـری آسـمـانـی
در کـنـارم قـلـب عاشـق شـعـلـه مـی زد,
در شـرار آتـش دردی نـهـانـی.
نـغـمـه ی مـن ...
هـمـچـو آوازی نـسـیـم پـر شـکـسـتـه
عـطـر غـم مـی ریـخـت بـر دلـهـای خـسـتـه.
پـیـش رویـم :
چـهـره تـلـخ زمـسـتـان جـوانـی
پـشـت سـر :
آشـوب تـابـسـتـان عـشـقـی نـاگـهـانـی
سـیـنـه ام :
مـنـزلـگـه انـدوه و درد و بـد گـمـانـی.
کـاش چـون پـایـیـز بـودم
شـب در راهـسـت
دل را
در پـسـتـوی تـاریـکـیـهـا
بـا انـدوه مـی تـوان
در کـنـج قـفـس
زنـدانـی کـرد
زنـجـیـر تـعـلـق
چـون دیـو پـلـیـدی
مـرا از اسـارت خـود
رهـا نـمـی کـنـد
بـاغـچـه ی زنـدگی
طـراوت خـود را
در بـهـاری دگـر
تـجـربـه نـمـی کـنـد....
خـدایـا مـحـصـورم بـه زنـدان مـردمـان نـامـردت
از خـاکـت زادگـاهـم غـریـب تـریـن جـای دنـیـا شـده
هـر دم وبـازدمـی خـسـتـه از صـدایـی
در نـاکـجـا آبـاد مـجـهـول انـفـراد ..بـیـن هـیـاهـوی آدم هـا...
زیـبـاسـت سـکـوت در بـالاتـریـن نـقـطـه از روی زمـیـن
وقـتـی هـمـه از هـمـه خـسـتـه شـده انـد
امـشـب بـه وسـعـت تـمـامـی شـبـهـایـی کـه تـو را نـداشـتـم
دلـم بـه حـال تـنـهـایـی خـود سـوخـت
در کـنـار پـنـجـره ام رویـای داشـتـنـت را
بـه دسـت اشـکـهـایـم مـی سـپـارم
تـا در خـاطـراتـم مـدفـون شـونـد
مـیـخـواهـم تـنـهـایـی ام را بـه آغـوش شـب بـفـروشـم
نـه بـه آن مـفـتـی کـه تـو خـریـدی
بـه بـهـای سـالـهـای بـاقـی مـانـده از آیـنـده ام...
دنگ... دنگ...
ساعت گیج زمان در شب عمر
میزند پیدرپی زنگ.
زهر این فکر که این دم گذراست
میشود نقش به دیوار رگ هستی من
لحظهام پر شده از لذت
یا به زنگار غمی آلوده است
لیک چون باید این دم گذرد،
پس اگر میگریم
گریهام بیثمر است
و اگر میخندم
خندهام بیهوده است.
دنگ... دنگ...
لحظهها میگذرد
آنچه بگذشت نمیآید باز
قصهای هست که هرگز دیگر
نتواند شد آغاز.
قـبـلـنـا
وقـتـی هـمـه مـیـگـفـتـن تـو یـه فـرشـتـه ای
بـال در مـیـاوردم عـیـن فـرشـتـه هـای واقـعـی!
امـا حـالـا بـا شـنـیـدنـش بـغـض مـیـکـنـم
آخـه شـدم
یـه فـرشـتـه ی تـنـهـا کـنـاره دریـای حـسـرت هـا ...
میـدونـم خـونـدن ایـن درد واسـت تـکـراری و طـاقـت فـرسـاسـت
پـس تـصـور کـن کـشـیـدنـش چـه حـسی داره!!
بـایـد بـخـونـیـش تـا بـفـهـمـی تـکـراره هـر روزه یـه درد چـه دردی داره !!
|
| |
| وب : | |
| پیام : | |
| 2+2=: | |
| (Refresh) | |
<-PollItems->
<-PollName->
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
بازدید دیروز : 13
بازدید هفته : 18
بازدید ماه : 201
بازدید کل : 48029
تعداد مطالب : 402
تعداد نظرات : 0
تعداد آنلاین : 1
Alternative content
